Scratch narodził się z pomysłu Granda Wizarda Theodore'a, a wynalazek ten zaliczyć można do całkowicie przypadkowych i niezamierzonych. Gdy młody Grand zbyt głośno słuchał muzyki, wdał się w konflikt z mamą, której wyraźnie to przeszkadzało. Wizard, chcąc zatrzymać melodię i porozmawiać, przyłożył do grającej płyty dłoń. W ten właśnie sposób Theodore dał początek podstawowemu gatunkowi scratchu - baby scratchowi, który stanowi podstawę w tej technice.

Jak więc wynika z tej opowieści - scratch to brzmienie powstające poprzez zadrapanie płyty winylowej poprzez igłę w konsoli DJ'a. Przesua się ją nadgarstkiem po pół okręgu, jednostajnym ruchem. Najczęściej scratchowanie wykorzystywane jest w hip-hopie i muzyce tanecznej i elektronicznej.

Wyróżnić możemy sześć rodzajów scratchu. Pierwszy z nich, wspomniany już wyżej, to baby scratch, wykonywany za pomocą jednej ręki bez wykorzystania crossfadera. Płytę porusza się pod igłą powoli, gdyż każde przyspieszenie zmienia baby scratch w scribble cratch.

Scribble scratch - oprócz szybszego tempa - złożony jest z wielu ruchów w przód i w tył, następujących kolejno po sobie.

Tear scratch, podobnie do baby scratcha, nie wymaga użycia crossfadera. Dzieli się on na trzy ruchy - trzy części w przód, w przód, w tył albo w tył, w tył i w przód.

Kolejna odmiana scratchowania - forward scratch - wymaga wyciszenia crossaderem dźwięku w tył na mixerze, powstałego w wyniku ruchu ręki na płycie. Dzięki temu pozostawiamy jedynie dźwięk "przedni", stąd również nazwa tego rodzaju scratchu. Jego odmianą jest backward scratch, eliminujący dźwięk w przód.

Chrip scratch wynaleziony został przez DJ'a Jazzy'ego Jeffa. Rodzaj ten polega na wyciszeniu fragmentów utworu, w których ręka na płycie zmienia swój bieg. Zazwyczaj w tym przypadku wykorzystuje się próbki dźwięku zaczynające się nagle, dzięki czemu wystarczy przyciąć tylko w jedną stronę.


Flare scratch to odmiana chripa polegająca na podzieleniu fragmentu utworu w przód na dwie części, pozostawiając cofający się bez zmian. W tym rodzaju scratchowania cięć do tyłu jest o jedno mniej niż do przodu. Flare scratch rozpoczyna się na otwartym crossfaderze.

Transform scratch uzyskał popularność dzięki "The Transformers". Początek przypada na zamknięty crossfader i polega na powolnym poruszaniu płyty, jednocześnie otwierając crossfader i ponownie zamykając go.

Tweedle scratch wymaga szybkiego stukania palcami wskazującymi oraz środkowymi w crossfader, a także kciuka pełniącego rolę amortyzatora. Wraz z każdym puknięciem palca dźwięk włącza się lub wyłącza, a kciuk automatycznie wycisza go.

Crab scratch wynaleziony został przez Dj'a Q-berta i Mix Master Mike'a. Jest to swego rodzaju poszerzenie możliwości tweedle scratch'a, jednak zamiast pukania palcami, dee jay ma za zadanie przejechać czterema z nich po crossfaderze, amortyzowanym przez kciuk. Umożliwia to uzyskanie szybkiego cięcia, niemożliwego do osiągnięcia poprzez nadgarstek.

Orbit scratch to odmiana scratcha polegająca na utrzymanie tej samej konwencjo zmiany dźwięku zarówno podczas ruchu w przód, jak i w tył.



Do ostatniego rodzaju scratcha zaliczyć można tweak scratch wynaleziony przez DJ'a Mix Master Mike'a. Chcąc wykonać ten manewr należy przyspieszyć i zwolnić prędkość obrotu płyty, gdy jest ona odtwarzana. Zamierzone efekty uzyskać można poprzez wykorzystanie wolnych fragmentów utworu z długim wstępem.

Dziś scratch, zwany turntablismem, zyskuje rozbudowane odmiany, w pełni zależne od umiejętności i kreatywności dyskdżokejów. To właśnie wyobraźnia i szybkość, a także pasja stanowią najważniejsze czynniki pasjii DJ'a, umożliwiające mu realizowanie się w swoim fachu i poszerzanie możliwości technicznych.