Elektronicznymi instrumentami muzycznymi nazwać możemy te modele, w których dźwięk powstaje w drodze syntezy, docierając do odbiorcy przez przetwornik elektroakustyczny. Dla grupy tych instrumentów sposób ich kontroli nie ma znaczenia.
Pierwszym elektronicznym instrumentem powstałym w roku 1924 był sphaerophon. Jego następcą po upływie trzech lat okazał się dynafon, kolejnie etereofon, trautonium i jego trzy odmiany - mixture, radio i koncertowy. W roku 1928 powstały fale Martenota, kolejnie Novachord, Solovox, Melochord, szumofon,ARP Odyssey, aż w końcu Polymoog w roku 1975.
Odkrycie półprzewodników oraz procesu miniaturyzacji elementów zakończyły problem realizacji elektronicznej syntezy dźwięków na większą skalę. Utrudnienia te wynikały wcześniej z rozmiarów oscylatorów RLC (dotychczasowego jedynego sposobu syntezy przebiegów akustycznych przy wykorzystaniu techniki), jego rozmiarów, emisji ciepła, pola elektromagnetycznego i zużycia energii. Dzięki układom scalonym włącznie w półprzewodnikach od początku lat sześćdziesiątych na rynku pokazywały się coraz to mniejsze i bardziej sprawne modele, umożliwiające bogatsze niż dotychczas kształtowanie dźwięku. Po dziesięciu latach analogowa synteza dźwiękowa została zdominowana przez syntezę cyfrową. Wówczas również same instrumenty elektroniczne stały się dostępne i pożądane. Chcąc mówić o podziale instrumentów elektronicznych wspomnieć należy, że przez długi czas dzielono je na samplery i syntezatory. Dziś zmieniło się to ze względu na połączenie różnorodnych rodzajów syntezy. Od momentu wprowadzenia do działalności muzyki elektronicznej komputerów, instrumenty do niej wykorzystywane dzielą się na wirtualne - działające pod kontrolą sekwencerów.