Płyta kompaktowa to nic innego jak poliwęglanowy krążek o zapisanych cyfrowo danych do bezkontaktowego odczytu światłem lasera optycznego. CD (Compact Disc) zaprojektowano i utworzono w celu nagrywania oraz przechowywania dźwięku. Swą popularność zawdzięcza dużej pojemności oraz przystępnej cenie.
Pierwsza konstrukcja płyty kompaktowej stworzona została przez Philips i Sony w latach siedemdziesiątych. Świat ujrzał ją w Langenhagen PolyGramu 17 sierpnia 1982 (wówczas firma ta należała do Philipsa). Zarówno odtwarzacze CD, jak i same CD zostały wprowadzone na japoński rynek tego samego roku. Rok później nabyć je można było w USA i w Europie. Jednak chcąc zacząć od początku należy wspomnieć o powodach, które wpłynęły na decyzję o stworzeniu płyty kompaktowej. Naukowcy Philipsa po wieloletnich badaniach jednogłośnie uznali że najlepszym sposobem zapisu informacji jest okrągła płyta odczytywana w sposób optyczny. Jednocześnie Sony, opracowujący te same badania, uznała, że najlepszym sposobem będzie utworzenie krążka o średnicy trzydziestu centymetrów (odpowiednika dwóch i pół godziny). Obie firmy porozumiały się ze sobą pod koniec lat siedemdziesiątych, pracując nad dalszym projektem wspólnie. Gdy w wyżej już wspomnianym roku 1983 narodziły się odtwarzacze CD (dyskofony) płyta zyskała na popularności. Pod koniec tego stulecia dyskietki i kasety magnetofonowe odnosiły coraz mniejszy sukces, a artyści i użytkownicy domowi uciekali się do nowego i lepszego rozwiązania.
Płyty kompaktowe podzielić można na te standardowe o odciśniętej, będącej negatywem metrycy; płyty CD-R posiadającej ścieżkę, na której nagrać możemy swoje dane (pozwala nam na to laser); oraz płyty CD-RW, które nie tylko zezwalają na zapisanie danych, ale również na ich usunięcie do tysiąca razy.